Szpital z tradycjami
Historia szpitalnictwa na tych terenach datuje się od połowy siedemnastego wieku. Pierwsze wzmianki sięgają roku 1641 roku wtedy to w księgach miejskich odnotowano: - szpital żydowski wolny (od opłat czynszowych?), - szpital był w zasadzie przytułkiem, w którym biedota żydowska na koszt gminy dożywała swojej starości. Szpital zlokalizowany był przy ulicy Turobińskiej prowadzącej do stajni zamkowych.
Szpital w obecnej lokalizacji istnieje od roku 1812 r. (jak podają inne źródła 1813 r.) to jest od kasacji konwentu franciszkańskiego w Szczebrzeszynie. W klasztorze urządzono szpital, a opiekę nad nim i kościołem powierzono siostrom Szarytkom. Hrabia Andrzej Zamoyski, właściciel Klemensowa, znany działacz polityczny i gospodarczy okresu powstania styczniowego, w 1845 r. powiększył szpital o trzy sale chorych. W tym samym roku hrabia Konstanty Zamoyski, XIII ordynat na Zamościu, założył przy szpitalu w Szczebrzeszynie szkołę dla kształcenia personelu medycznego i schronisko dla ubogich, starców i kalek. W 1879 r. ustanowiono przy szpitalu ambulatorium dla zgłaszających się chorych, w którym wydawano bezpłatnie lekarstwa ludziom ubogim i samotnym.
Pod koniec XIX w. władze carskie zamieniły kościół na cerkiew, a w szpitalu, na miejscu usuniętych Szarytek osadzono prawosławne mniszki tzw. krzyżanki. W tym małym prowincjonalnym szpitalu pracowało wielu znanych lekarzy, którzy zapisali się na trwałe nie tylko w annałach polskiej medycyny, ale także narodowej kultury.
Dr Tadeusz Winiarski ze Szczebrzeszyna, już w 1847 r. jako jeden z pierwszych polskich chirurgów, wykonał trzy operacje w znieczuleniu eterowym.
Jednak najbardziej znaczącą osobowością w dziejach tego szpitala był dr Zygmunt Klukowski, lekarz, historyk, bibliofil. Dr Zygmunt Klukowski pracował w Szczebrzeszynie przez 40 lat (1919-1959). W czasie okupacji hitlerowskiej leczył nie tylko mieszkańców miasta i okolic, ale także z narażeniem życia - partyzantów. Jednocześnie stał się kronikarzem ziemi zamojskiej i jej tragicznych przeżyć w latach wojny. W 1946 r. został koronnym świadkiem zbrodni hitlerowskich w procesie norymberskim. Był sławny nie tylko w kraju, ale i za granicą. Kiedy wydawało się, że jest u szczytu sławy i powszechnego poważania, został niespodziewanie aresztowany 15 kwietnia 1950 r. przez UB pod zarzutem przynależności do Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (WiN).
Dr Stefan Jóźwiakowski (1902-1962), podobnie jak jego poprzednik, był także długoletnim lekarzem pracującym w Szczebrzeszynie, na różnych stanowiskach, m.in. lekarza ordynacji Zamoyskich, dyrektora szpitala (1950-1953), ordynatora chirurgii i ginekologii. Dr S. Jóźwiakowski był nie tylko lekarzem, ale także uczestnikiem ruchu oporu i wielkim entuzjastą harcerstwa.
W ostatnich latach dyrektorem tej zasłużonej placówki ochrony zdrowia był dr Ryszard Mikuś, który wiele wysiłku wkładał w ocalenie szpitala. W latach 1987-1988, dzięki Jego staraniom, przeprowadzono remont budynku szpitala ze środków Urzędu Wojewódzkiego oraz ze składek społeczeństwa.
Transformacja ustrojowa w Polsce zapoczątkowana w 1989 r. przyczyniła się w roku 1998 do podjęcia przez wojewodę próby likwidacji szpitala rejonowego w Szczebrzeszynie oraz jego przeprofilowanie na placówkę dla przewlekle chorych. Planowane działania spotkały się z powszechnym protestem społeczności oraz załogi, co ostatecznie zakończyło się wyłączeniem szpitala ze struktury Samodzielnego Publicznego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Zamościu i utworzeniem Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Szczebrzeszynie. I tak, od dnia 4 grudnia 1998 roku szpital rejonowy w Szczebrzeszynie wchodzi w skład SP ZOZ w Szczebrzeszynie.
Z pierwszym dniem rozpoczęcia działalności przez SP ZOZ kierownictwo objął dr Marian Prystupa. W kolejnych latach funkcjonowaniem SP ZOZ zarządzali Henryk Wypych, dr Sławomir Modrzewski, mgr Anna Zakrocka, ponownie dr Marian Prystupa, dr Irena Szyfner–Fedorowicz, Ryszard Czabała, dr Urszula Chmura–Rozwadowska, mgr inż. Sławomir Porzuc, dr Aleksander Wiśniewski, Grzegorz Kusiak.
Obecnie po remoncie szpital liczy trzy oddziały: Wewnętrzny (26 łóżek), Ginekologiczny (9 łóżek) oraz Chirurgiczny (13 łóżek) oraz Izbę Przyjęć. Placówka dysponuje także Apteką, Laboratorium i Pracowniami, w tym: Rentgenodiagnostyki, Ultrasonografii i Endoskopii, placówka w swojej strukturze ma także Przychodnię w skład której wchodzą poradnie POZ, AOS oraz Rehabilitacja.
